Zwart gat

Het was een informele plechtigheid.
Je kon vrij door de ruimte lopen.
De mensen die van haar hielden.
14 stuks armen en benen.

Alleen hij bleef onbeweeglijk in zijn stoel zitten.
Staarde voor zich uit.
Zichzelf afvragend of het een goed idee was te zijn waar hij was.

Bij een uitvaart hoort verdriet.
Tranen, gejammer, gehuil.
Als een eerbetoon aan het leven dat hier stopt.

Wie naar hem op weg was, om even een praatje te maken,
omdat het nodig leek,
omdat niemand eigenlijk wist wie hij was
werd onderweg gestopt door een bekende.
Of de Dao.

En de tijd tikte door.
Een uur is zo voorbij.
Een leven ook.

Hij zei: “Je zult leegte ervaren. In een zwart gat vallen”.
Leegte ervaren? Heerlijk! Wanneer precies?
In een zwart gat vallen, lijkt mij ook net wat ik nu nodig heb.
Er zat ontzetting in zijn blik.

Een paar dagen later appt hij me.
Hoe gaat het met je?
Ik herinner me zijn woorden.
Probeer het hem en mezelf zo comfortabel mogelijk te maken.
Ik schrijf terug: “Ik lig in de kruipkelder”.
Hij antwoordt: “Niet overdrijven”

Afbeelding: Tomas Anunziata via Pexels