Kiiko Matsumoto is wereldvermaard om haar eigen stijl van Japanse acupunctuur. Ze weet al vaak in één sessie verbeteringen te brengen in klachten waar mensen decennialang mee rondlopen. Wat zij doet grenst aan magie. Ik volgde een bijscholing van haar. Over de voltooiing van een dubbel gevoel
Het Berghotel in Amersfoort is één van de onderwijslocaties van Qing Bai, de Academie voor Chinese geneeswijzen. En de komende twee dagen het decor voor een zeldzame bijscholing van Kiiko Matsumoto, living Master of Acupuncture. Als ik arriveer, zie ik net een Chinese vrouw met trolley uit een taxi stappen. ‘Are you miss Matsumoto?’ vraag ik. Ze lacht en schudt van nee. Ik zie inmiddels ook wel de stomheid van mijn vraag in. Denken dat de eerste beste Chinees die ik tegenkom de living Master is.
Groepies
Wie weet wordt ze wel de vólgende Matsumoto, want ze is vanochtend vroeg uit London vertrokken om deze bijscholing bij te wonen. En daarmee het levende bewijs van het promotiezinnetje op de website van Qing Bai: “Students that are specialising in Kiiko Matsumoto’s style will want to attend as many seminars as they can to deepen their knowledge”. Daarmee rijst de vraag: wat maakt Miss Matsumoto zo speciaal dat mensen haar als groepies achterna reizen?
Shiatsu versus acupunctuur
Maar eerst nog dit: waarom ga ik eigenlijk naar een bijscholing over acupunctuur? Ik doe toch shiatsu? Klopt! Echter acupunctuur en shiatsu delen dezelfde theoretische oorsprong: de Traditionele Chinese Geneeskunde of Traditional Chinese Medicine (TCM). Als je de basis van TCM kent, kun je sneller overstappen naar gerelateerde disciplines. In dit geval Japanse acupunctuur, de specialisatie van miss Matsumoto. Bovendien vertelde de website van Qing Bai dat ‘some background in Matsumoto’s Style of acupuncture is recommended, but not mandatory‘. In mijn naïviteit (“ik heb het nog nooit gedaan, dus denk dat ik het wel kan”) veronderstelde ik dat dit een mooie introductie in Japanse acupunctuur zou zijn. Hoe anders kan de werkelijkheid zijn.
Matsumoto heeft een snelweg naar het interne gevonden die ze via een paar ‘simpele naalden’ weet te beïnvloeden
Eigen kaart van de Hara
Japanse acupunctuur is een verfijndere vorm dan Chinese acupunctuur. De naaldjes zijn flinterdun en worden met een ’tube’, een plastic buisje, op de huid geplaatst en vervolgens met vingerdruk meer op, dan in de huid geplaatst. Chinese naalden zijn dikker en worden tot in de meridiaan geprikt. Rond deze acupunctuurvorm heeft Kiiko Matsumoto haar gepatenteerde stijl ontwikkeld. Ze gebruikt hierbij een eigen kaart van de hara, de buik. Zones die bij aanraking pijnlijk of vol voelen, dienen als route om de Japanse naaldjes te plaatsen. Met name op voet, onderbeen en rond de Nierzone op de rug.
Japanse bronnen
Het belangrijkste kenmerk is de effectiviteit. Matsumoto heeft een snelweg naar het interne gevonden die ze via een paar ‘simpele naalden’ weet te beïnvloeden. Cliënten voelen al gedurende de behandeling dat er veranderingen in hun lichaam plaatsvinden en kunnen hierdoor actief meewerken aan herstel. Het is bijna een klaar-terwijl-u-wacht therapie voor chronische problemen.
Living master of acupuncture
Op de website van Matsumoto wordt haar werkwijze een ‘coherent and clinically powerful system‘ genoemd. Ze heeft dit systeem rechtstreeks afgetapt van Japanse bronnen, zoals Master Nagano, die ze minimaal twee keer per jaar bezoekt om haar technieken en kennis verder te verfijnen. De klanten in haar praktijk in Newton Highlands, maken hier dankbaar gebruik van. Het moet een groot voorrecht zijn om door een living master of acupuncture te worden behandeld.
Grondbeginselen
Ik ben echter compleet onwetend over de gepatenteerde Kiiko Matsumoto Style (want: not mandatory). Gelukkig ben ik tijdens deze bijscholing wel in goed gezelschap. Mirabelle Janssen zit naast me. Zij heeft de bijscholing ‘Japanse behandeltechnieken voor shiatsu therapeuten‘ van Barabara Dudman gevolgd, kent de grondbeginselen en past die succesvol in de praktijk toe. Ook de rest van de klasgenoten, vooral acupuncturisten, zijn of lijken goed geïnformeerd.
Schotse rok
Miss Matsumoto is een kleine vrouw. Ze praat kordaat, krachtig, een beetje kort aangelijnd, maar met een humoristische ondertoon. Het koste me soms moeite om haar Engels te vertalen en er ook nog betekenis aan te geven. Twee mannelijke hulpjes staan aan haar zijde. De één bedient de camera waarmee je haar handelingen op schermen kunt volgen. De ander is een bekende want heeft al eerder hand en spandiensten verleend, getuige deze video. Hij draagt ook nu weer een Schotse rok. Als ik Master Matsumoto was, zou ik hem vriendelijk doch dringend verzoeken de Schotse rok op dit soort dagen thuis te laten.
The master appears
We beginnen goed, met een mooie reader en beschrijvingen van de casussen van patiënten die deze 2 dagen aan haar behandeltafel verschijnen. Ergens aan het begin van de eerste dag vraag ik haar wat de relatie is tussen Milt en Pericard. Ze kijkt me geërgerd aan, een blik vol ongeloof. Haar mond zakt open en vormt een allesomvattende ‘O’. Ze zet zelfs haar bril op om de steller van de vraag van dichtbij te kunnen bekijken. “You are student, right?” Met alle ogen op mij gericht en deze onvoorziene reactie knik ik ‘ja’ en glimlach schaapachtig. Achteraf denk ik: ach, ja, Vuur-Aarde..logisch. Je hebt zo’n Zen uitdrukking: the master appears when the student is ready. Ik zit al jaren te wachten op die Master. Maar zo te zien wordt dat niet vandaag.
Bont gezelschap
Het thema van de bijscholing is ‘auto-immune problems and allergies’. Dat is een breed pathologisch gebied waar je veel ziektes en ander ongemak in kwijt kunt. In totaal zijn 8 cliënten geselecteerd. Een bont gezelschap van mannen en vrouwen, variërend in leeftijd van 15-68 met uiteenlopende klachtenpatronen die vaak ver in de tijd teruggaan. Opvallend is de verscheidenheid van hun voorkomens. Een vrouw van 60 met het uiterlijk en lichaam van een 40-jarige. En omgekeerd.
Schoolreisje
Een greep uit het aanbod van hun klachten: vage allergieën, niet kunnen plassen, pijnlijke gewrichten, vermoeidheid. Onbekende ziektes met even onbekende afkortingen : PSC, RLS, PDD. Soms werken de beschrijvingen op de lachspieren. Want wat is in hemelsnaam een ‘post natal drip’ en een ‘leaky gut’? Om het nog maar niet te hebben over de wetenswaardigheid dat een cliënt is flauw gevallen tijdens een schoolreisje..twintig jaar terug.
Lost case
Niettemin zien we concrete en vage klachten onder de kundige handen van Matsumoto als sneeuw voor de zon verdwijnen. Met hier en daar een lost case: iemand met zo veel lichamelijke en geestelijke kwesties dat het alleen al op papier hopeloos lijkt. Het zijn mooie illustraties van haar werkwijze. Imponerend wat een paar naaldjes hier en daar en wat moxa teweeg kunnen brengen.
Golflengte
In een van de schaarse pauzes vraag ik Master Matsumoto of ik haar mag interviewen. Ze kijkt me verstoord aan. Ik proef wat Lever Qi rising. Wederom bekruipt me het gevoel dat we op verschillende golflengtes vibreren. Matsumoto staat er om bekend dat ze de publiciteit mijdt. Vandaag is dat niet anders. Ze zegt: “Why? I don’t teach shiatsu!” en dat was dat.
Dubbel gevoel
Het is de voltooiing van een dubbel gevoel. Ik heb 12 uur naar mevrouw Matsumoto geluisterd en gekeken, heb een mooie, maar ook enigszins onsamenhangende reader en wat vage aantekeningen, per saldo meer vragen dan antwoorden. Hoewel ik geen moment twijfel aan haar helende vaardigheden, is van kennisoverdracht geen sprake. De praktische toepasbaarheid van deze bijscholing is in mijn geval grenzend aan nul.
Ontwaakt
Al met al zie ik deze dagen als een scholing voor wie wil luisteren. De aanbieder van de bijscholing moet nog maar eens kritisch kijken naar die ingangseisen. Ik weet bovendien weer dat je alleen iets moet eten als je het ook kunt verteren. En wacht in de tussentijd vol hoop op het moment dat mijn leermeester op de voordeur klopt 🙏
Afbeelding: Joe Zane