Afgelopen week is mijn vader overleden. Dit is mijn afscheidsbrief aan hem. Ik deel dit met jullie omdat de theorie van de Vijf Elementen mij de kracht geeft om met zijn vertrek om te kunnen gaan. Het te verwerken. Energie verdwijnt niet. Het verandert van vorm.
Volgens de oude Chinezen leeft de mens tussen Hemel en Aarde en volgt de cyclus van de 5 elementen. Hout, Vuur, Aarde, Metaal, Water. De cyclus van het leven. Van de seizoenen. Van de dag.
Ook mensen kunnen op basis van hun eigenschappen een element-type zijn. Volgens mij ben jij een Metaal-mens. Het archetype van Metaal is ‘de alchemist’: hij die de maat neemt en normen en waarden handhaaft. Het beeld hierbij is een vader die zijn kinderen over de drempel van het huis voert. De wereld in. Een gids. Iemand die de weg weet. Iemand die je kunt vertrouwen.
Metaal-mensen houden van structuur. Van fatsoen, van netjes, beschaafd, regels. Zij kleuren niet buiten de lijntjes, zijn scherp van geest en spitsvondig. Metaal is sterk en rechtlijnig, maar verandert van vorm onder invloed van Vuur, het element van het hart. Compassie, liefde kan Metaal doen buigen.
Metaal hoort ook bij verdriet. De emotie die hier zo nadrukkelijk aanwezig is. Die wij hebben meegebracht naar dit afscheid.
Dood zijn is makkelijk. Het is een feit. Onveranderlijk. Je kunt aan iemand terugdenken vanuit een ander perspectief of met andere herinneringen. Het verandert het feit niet.
Dood gaan is een ander verhaal. Het is een proces. Wij hebben ‘in feite feitelijk’ afgelopen 3 weken dit proces met jou doorlopen. Het waren dagen van hoop, van liefde, van samenzijn en verbondenheid. Maar ook van verval van jouw scherpe geest en vermoeide lichaam.
Een aspect van Metaal is loslaten. Dat is wat jij hebt gedaan. Jij hebt het leven losgelaten. Bent nu vrij te gaan waar je wilt. Niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde of de beperkingen van een lichaam. Jij raakt bekend met de mysteries van het leven na het leven.
Dat is ook wat ons te doen staat. Als nabestaanden, als vrienden. Jou loslaten. Ik had graag nog wat minuten, uren, dagen of jaren in jouw gezelschap willen verkeren. Of gewoon met je willen bellen. Nog even jouw stem horen. Maar de tijd kent geen genade. Mijn gids heeft zijn eigen pad gekozen en vertrouwt erop dat ik vanaf hier de weg wel weet.
Nog even en het is lente. Seizoen van het element Hout, het begin van een nieuwe cyclus. Ergens dan zullen wij jouw resten verstrooien en daarmee jouw grootse wens vervullen: de hereniging met ‘Moeder Rietje’. Voor altijd samen in de wind.
Man van Metaal, ik laat jou los.
Maar zal je missen.
Als vader.
Als mens.
Maar vooral als vriend.
